Einu sinni leigði maður video, bókstaflega!

Ég man þá daga þegar maður fór út á videoleigu til að leiga sér spólu OG videotæki. Því í þá daga þótti það ekki sjálfsagt mál að búa svo vel að eiga videotæki hvað þá DVD spilara og læti.

Í dag þykir manni það heldur betur fáranleg tilhugsun að velja sér mynd og segja svo við afgreiðslumanninn

- áttu myndbandstæki til að lána mér?

- Já ég á eitt eftir - segir afgreiðslumaðurinn

- Er það örugglega í lagi, ég meina, það spólar til baka og svona?

- Jájá, ég get alveg prófað það samt fyrir þig til að vera viss.

- Já endilega

Afgreiðslumaðurinn tekur tækið upp og setur það í samband og rennir spólu í tækið. Tækið spólar bæði aftur á bak og áfram.

- Það þrælvirkar - segir hann

- Ok flott, tek það.

 Afgr.m. setur það í sér útbúna vatnshelda stáltösku og réttir mér með herkjum yfir afgreiðslu borðið. Taskan er um 20 Kg.

 Svo tekur við þessa hefðabundna skráning á nafni, kt, og símanúmer og náttúrulega borga gamlar skuldir til að fá að leigja þetta. 

Svo labbar maður af stað með spóluna og heilt myndbandstæki.

 

Það sem var á sig lagt fyrir góða stund með popp, kók, spólu og tæki.

Þetta myndi ég kalla gjörning í dag, miklu frekar en þetta hjá listaleysunni með sprengjutöskuna í Kanada. 

 

Við sjáum mynd til upprifjunar:

 

Jæja, þetta voru mínar hugleiðingar í kvöld. 

 

Skrolli.

Athugasemdir

[Ástráður (IP-tala skráð) 12.11.2008 kl. 23:10]

Ég man þá daga, og þetta er ástæðan fyrir því að menn á okkar aldri eru í auknu-mæli farnir að versla vinylplöturnar aftur. Það er gjörningur og athöfn. Í þá daga var þetta munaður og manni hlakkaði virkilega til að sjá myndina og vonaði að myndin væri ekki leiðinleg því þá hafði peningunum verið kastað fyrir bí. Það mætti rækta þetta hugarfar.